تجارب زیسته دختران فراری ساکن کانون اصلاح و تربیت از واکنش خود و خانواده در مقابل فرار از خانه: یک مطالعه هرمنوتیک

مقدمه: افزایش نرخ فرار دختران ایرانی از خانه، نشان‌ دهنده اهمیت بررسی عمیق‌تر پدیده فرار است. هدف از انجام پژوهش حاضر، تبیین تجارب زیسته واکنش دختران فراری ساکن کانون اصلاح و تربیت و خانواده‌شان از فرار بود. روش‌: در پژوهش کیفی حاضر که بر پایه رویکرد پدیدارشناسی استوار بوی، دوازده دختر ساکن در کانون اصلاح و تربیت، به وسیله نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند و تجارب زیسته آن‌ها با مصاحبه نیمه ‌ساختار یافته، مورد بررسی قرار گرفت. متون مصاحبه‌ها توسط رویکرد پدیده‌شناسی تفسیری و با روش Van Manen تفسیر شد. در نتیجه، واحدهای معنایی حمایت کننده از هر یک از زیرمضمون‌ها و زیرمضمون‌های مضمون اصلی که واکنش فرد و خانواده در مقابل فرار نام داشت، ایجاد شد. یافته‌ها: نتایج این پژوهش، به وسیله دو زیرمضمون نشان داده شد. این زیرمضمون‌ها که سرکوب و کنار آمدن با فرار نام‌گذاری شد، تجارب زیسته مشارکت‌ کنندگان را در مورد واکنش‌های شخصی و خانوادگی نسبت به فرار که مضمون اصلی پژوهش بود، نشان می‌داد.  نتیجه‎گیری: واکنش‌های سازگارانه والدین و مدارای آن‌ها با فرزند فراری خود، منجر به ایجاد فضایی امن در خانواده شده و زمینه را به منظور جلوگیری از فرار مجدد نوجوان ایجاد می‌نماید. به علاوه، واکنش‌های سرکوب‌گرانه والدین، منجر به تلقی شدن خانواده به عنوان یک پایگاه ناامن توسط نوجوان می‌شود و در نتیجه، زمینه برای فرار مجدد نوجوان از منزل فراهم شود. همچنین، یافته‌ها نشان داد که احساس گناه و پشیمانی مشارکت‌ کنندگان، انگیزه مهمی را در جهت بهبود عملکرد شخصی و کمک به خانواده نابسامان خود، پس از آزادی از کانون، ایجاد می‌نماید.